Wie ben ik?

Hierbij stel ik mij graag aan u allen voor 🙂


Geschiedenis

Helaas heb ik niet zoals iedereen zowat een spectaculair verhaal waarbij de passie ontstond, geen unieke/bijzondere melding, geen traumatische ervaring die tot een passie is uitgelopen, geen familie/vrienden die toevallig hulpverlener of fotograaf waren. Sinds ik begonnen ben is dit wel heel anders, maar daarvoor was er eigenlijk weinig tot niks wat een leidraad heeft kunnen zijn om te beginnen met waar ik mij nu bijna de hele dag mee bezig houd. Mijn passie voor de brandweer en het fotograferen daarvan.

Vroeger als kind maakte ik ook niet heel veel mee, ik was nogal graag op mijzelf/binnen en kwam niet veel buiten omdat ik nogal vaak gepest werd. Dusdanig dat er zelfs ziekenhuis bezoeken aan te pas kwamen. Mijn verjaardag werd verkloot dankzij het afschuwelijke drama wat 9/11 mee bracht. Maar ook dit bracht geen verandering teweeg tot die tijd. Ik was vooral bezig met school, gamen en Pokémon. Dit veranderde echter allemaal toen ik in 2007 mijn eerste compact camera kreeg de Canon Powershot A550. Een simpele camera, maar wel een die alles heeft veranderd.

Vroeger keek ik heel graag series zoals 12 steden, 13 ongelukken / medicopter 117 / cobra 11 en Baantjer, waarvan ik nog velen series vast vergeet. Jeugdsentiment om de meeste van deze series nu online nog te kunnen terugkijken. Ook was ik dol op rampenfilms, al heb ik nog steeds geen idee waarom. Het is en blijft wel een droom om een vulkaan of tornado ooit in mijn leven te fotograferen. Te samen met al die ambulance’s en andere spoedritten die ik nogal veel hoorde in die tijd vanwege de lokale zorgcentrum. En misschien wat genen. Is dit de reden geweest dat mijn interesse in 112 fotografie is begonnen. Te samen met een camera kon ik toen aan de slag gaan als foto/video-graaf. Maar de eerste meldingen, kan ik mij niet eens meer herinneren.

In 2009 kreeg ik ook een pieper en in 2011 stapte ik over naar een echte DSLR camera. Sindsdien ben ik steeds vaker/meer te zien bij meldingen en ook evenementen. Er gebeurde genoeg, maar ik was vaak te laat of kwam niet echt in de buurt vanwege het niet hebben van een perskaart. In de jaren dat ik steeds meer gepassioneerd raakte, gebeurde er verschillende dingen die nog steeds een indruk hebben gemaakt op mij. Het reanimeren van mijn vader, de grote schuurbrand in de achtertuin, de nasleep over het te vroeg publiceren van beelden. Er is genoeg “na” het beginnen van deze passie gebeurt, wat voor meesten of het begin zou betekenen of het einde zou betekenen, voor mij was het gewoon, een van de velen dingen die ik soms, helaas, moest meemaken en nog steeds last van heb. Maar, doordat ik ook de andere kant leerde kennen van dit vak, de gezelligheid na een oefening, het mee eten bij een wedstrijd, daadwerkelijk geld verdienen met niks meer dan een simpele foto, vrienden krijgen dankzij/door dit alles, ontdekken dat mijn ouders toch meer genen hebben overgedragen dan ik dacht en zoveel meer. Ben ik door blijven gaan. Met volle passie, die nu groter/aanweziger is dan ooit. Het hebben van een rijbewijs sinds 2013 heeft mijn wereld ook serieus uitgebreid en mijn kans om op tijd te komen ook serieus vergroot. Er zijn in al die jaren ook de nodige bijzondere/grote inzetten geweest, die mij voor altijd zullen bij blijven, al had ik wel wat betere beelden daarvan moeten maken.


Hoe ik werk

Net als elke fotograaf heb ik zo mijn werkwijze. Meestal zodra de pieper gaat ga ik eerst kijken waar de locatie is en naar de wc. Daarna met hoge snelheid maar nog steeds aan geldende regelgeving houdende op naar de melding, vaak helaas met veel tegenslag zoals trage slakken/rode stoplichten. Op locatie is mijn enige doel zo goed mogelijk beeld te maken zonder hulpverleners te hinderen en informatie vergaten. Zo nu en dan tracht ik snel beeld te delen zodat mijn volgers weten wat er gaande is, want man wat is dat soms irritant als die informatie uren op zich laat wachten in een tijdperk zoals nu. Na afloop, wat soms even duurt want ik blijf graag tot het einde. Snel alle beelden op mijn computer zetten, bewerken in lightroom en sorteren/hernoemen. Vervolgens alle beelden online zetten, wetransferren na media en hulpdiensten en in de photohub van de krant zetten. En tot slot dus alle beelden delen op mijn socials. Als daarna er nog tijd over is gaat het gewone leven weer door. Tijdens werktijd keer ik dan meestal terug naar werk. Buiten werktijd word het of slapen of de dingen doen die ik altijd doe.En als er een uniek iets is zoals n mooie zonsondergang of verduistering, pak ik die natuurlijk ook gelijk even mee. Allemaal op mijn manier/tijd. Ik doe altijd mijn best iedereen te informeren die erom vraagt, rekening te houden met alles/iedereen, etc. En als de melding echt, klaar is, dan backup ik alles weer op mijn externe HD en is het weer wachten op de volgende alarmering.


 

Scroll naar boven